Nastawienie kości - przygotowanie, opis zabiegu, postępowanie po zabiegu, rehabilitacja. Nastawienie kości wymaga wizyty w szpitalu. W każd. Drut Kirschnera - zastosowanie, powikłania, zakładanie i wyciąganie. Drut Kirschnera to metalowy, cienki i wytrzymały p. Kości nadgarstka - rodzaje, objawy i leczenie złamań Rekonwalescencja po złamaniu kości piszczelowej – odpowiada Lek. Tomasz Kowalczyk Tomasz Kowalczyk Rehabilitacja po operacji zespolenia kości łódeczkowatej – odpowiada Lek. W przypadku złamań w obrębie kości łódeczkowatej częstość uzyskania prawidłowego zrostu kostnego wynosi 60-90%. Czas gojenia wynosi około 6-12 tygodni, ale w sytuacjach złamań przemieszczonych, z odłamami kostnymi czy złamań połączonych z uszkodzeniem kości księżycowatej, ryzyko braku zrostu istotnie wzrasta. Złamanie kości udowej Upadki osób starszych – najczęstsza przyczynazłamań szyjki kości udowej Złamanie kości udowej Rehabilitacja ortopedyczna Rehabilitacja neurologiczna Rehabiltacja po endoprotezie Tlenoterapia Udar mózgu Złamanie kości udowej Upadki osób starszych Znaczenie upadków w populacji osób starszych związane jest z ich groźnymi następstwami. Upadki w tej grupie Po złamaniu ból jest tak silny, że dziecko broni się przed dotykaniem ręki i trzyma ją nieruchomo. Leczenie i rehabilitacja po złamaniu ręki u dziecka . Dla prawidłowego gojenia się urazu i bezpieczeństwa dziecka bardzo ważne jest szybkie udzielenie pierwszej pomocy. W takiej sytuacji najważniejsze jest zachowanie spokoju. Złamanie trójkostkowe - przyczyny, leczenie i rehabilitacja. Złamanie trójkostkowe to połączone i jednoczesne z. Złamanie nogi. Złamanie nogi, inaczej złamanie kończyny dolnej, t. Złamanie kości łódeczkowatej - przyczyny, objawy i leczenie. Złamanie kości łódeczkowatej to najczęstsze złaman . Złamanie kości łódeczkowej u jej podstawy z przemieszczeniem. Witam. Rok temu ćwicząc na siłowni spadła mi sztanga ważąca 80 kg na rękę. Czułem ból poszedłem do szpitala ale nie zostałem przyjęty ponieważ w rejestracji powiedziano mi ze to nie zagraża mojemu życiu i mnie nie przyjmą. Przez cały ten okres czułem ból w lewym nadgarstku postanowiłem zrobić zdjęcie RTG po którym okazało się ze mam złamana kość łódeczkowa z przemieszczeniem. Chciałbym się dowiedzieć co dalej mam z tym zrobić? Jakie mogą być tego konsekwencje? MĘŻCZYZNA, 20 LAT ponad rok temu Złamania nadgarstka są dość powszechnym urazem, niestety często lekceważonym. W wyniku złamania dochodzi do zaburzenia wykonywania wielu podstawowych czynności. Zbagatelizowanie problemu może przyczyniać się do niesprawności oraz przewlekłych dolegliwości uniemożliwiających pracę, a także normalne życie. Nadgarstek to grupa kostek, które są ze sobą połączone niewielkimi stawami oraz licznymi więzadłami. Jest to również miejsce, w którym przebiega wiele naczyń krwionośnych i nerwów wpływających na prawidłową pracę ręki. Nadgarstek ma bardzo skomplikowaną budowę anatomiczną. Zamiast jednej główki stawowej w nadgarstku występuje osiem kości, które są ułożone kolejno w dwóch szeregach: bliższym oraz dalszym. W szeregu bliższym, licząc od strony kości promieniowej, znajdują się następujące kości:POLECAMY łódeczkowata, księżycowata, trójgraniasta, grochowata. Natomiast w skład szeregu dalszego, również licząc od strony kości promieniowej, wchodzą kości: czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, główkowata, haczykowata. Kości budujące nadgarstek posiadają po kilka powierzchni stawowych łączących się z sąsiednimi kośćmi zarówno w szeregu bliższym, jak i dalszym. Połączone dwa rzędy nadgarstka tworzą łuk, który jest zwrócony stroną wklęsłą do powierzchni dłoniowej, a stroną wypukłą do strony grzbietowej dłoni. Nadgarstek stanowi połączenie przedramienia z ręką. Funkcjonalność ręki w dużym stopniu zależy od stanu funkcjonalnego tego połączenia. Stabilizację nadgarstka zapewnia kompleks więzadeł, które należą do systemu wewnętrznego oraz zewnętrznego. Więzadła nadgarstka wewnętrzne odpowiadają za wiązanie kości nadgarstka ze sobą. Więzadło łódeczkowato-księżycowate posiada największe znaczenie kliniczne. Więzadła zewnętrzne łączą kości nadgarstka proksymalnie z kością promieniową oraz łokciową, natomiast dystalnie z kośćmi śródręcza. Więzadła położone po stronie dłoniowej są grubsze i liczniejsze niż więzadła grzbietowe. Ruchy w nadgarstku zachodzą w płaszczyźnie strzałkowej (zgięcie i wyprost) oraz w płaszczyźnie czołowej (odwiedzenie dopromieniowe oraz odwiedzenie odłokciowe). Charakterystyka kości nadgarstka Kość łódeczkowata Jest to największa kość szeregu bliższego nadgarstka. Odgrywa istotną rolę w jego funkcjonowaniu, jak również w czynności stawu promieniowo-nadgarstkowego, ponieważ odpowiada za prawidłowe ustawienie kości nadgarstka, tym samym wpływając na jego prawidłowy ruch. Do chropowatej powierzchni promieniowej przyczepia się więzadło poboczne promieniowe nadgarstka. Powierzchnia dłoniowa kości jest u góry wklęsła, a u dołu i bocznie wypukła, przez co tworzy w tym miejscu guzek kości łódeczkowatej. Do guzka przyczepia się troczek zginaczy oraz mięsień odwodziciel krótki kciuka. Kość łódeczkowata jest jedną z najczęściej kontuzjowanych kości w obrębie nadgarstka, gdyż podczas upadków na dłoniową powierzchnię ręki często dochodzi do jej księżycowata Ma półksiężycowaty zarys. Powierzchnia dalsza jest wklęsła i łączy się stawowo z końcem dalszym kości promieniowej, a także z krążkiem trójgraniasta Ma kształt przypominający piramidę skierowaną podstawą ku górze i bocznie. Do powierzchni łokciowej stanowiącej wierzchołek piramidy przyczepia się więzadło poboczne łokciowe grochowata Elementami różniącymi kość grochowatą od pozostałych jest jej nieznaczny rozmiar oraz występowanie tylko jednej powierzchni stawowej. Powierzchnia dłoniowa jest chropowata, ponieważ stanowi przyczep troczka zginaczy, więzadła kości grochowatej, a także mięśnia zginacza łokciowego nadgarstka oraz mięśnia odwodziciela palca małego. Po stronie promieniowej w niewielkim rowku przechodzi gałąź dłoniowa nerwu czworoboczna większa Jej powierzchnia dalsza jest siodełkowata, gdyż łączy się stawowo z pierwszą kością śródręcza. Na powierzchni dłoniowej można wyróżnić głęboką bruzdę, w której przechodzi ścięgno zginacza promieniowego nadgarstka. Bocznie od bruzdy znajduje się niewielki guzek, który stanowi przeczep dla troczka zginaczy. Do powierzchni dłoniowej przyczepiają się również ścięgna mięśnia przeciwstawiacza kciuka, a także mięśni odwodziciela oraz zginacza krótkiego czworoboczna mniejsza Jest najmniejszą kością szeregu dalszego. Powierzchnia dalsza jest siodełkowata i łączy się z drugą kością śródręcza. Do powierzchni dłoniowej przyczepia się mięsień zginacz krótki główkowata Jest największą kością ze wszystkich kości nadgarstka. Do powierzchni dłoniowej przyczepia się przywodziciel kciuka. Powierzchnia dalsza składa się z trzech części, które łączą się z drugą, trzecią i czwartą kością haczykowata Ma kształt klinowaty, podstawą jest skierowana ku dołowi. Posiada wyrostek haczykowaty. Powierzchnia dłoniowa stanowi przyczep troczka zginaczy, mięśnia zginacza krótkiego palca małego oraz mięśnia przeciwstawiacza palca małego. Połączenia nadgarstka Nadgarstek swą ruchomość zawdzięcza połączeniom stawowym z wieloma sąsiadującymi elementami kostnymi. Do stawów tych należą:Staw promieniowo-nadgarstkowy Jest to staw dwuosiowy. Odpowiada za ruchy zginania i prostowania, a także przywodzenia i odwodzenia. Kości szeregu bliższego łączą się z kośćmi przedramienia, tworząc staw promieniowo-nadgarstkowy. Panewka stawu promieniowo-nadgarstkowego jest utworzona przez powierzchnię nadgarstkową kości promieniowej oraz krążek śródstawowy położony między nadgarstkiem a kością łokciową. Główkę stawu stanowią trzy kości: łódeczkowata, księżycowata oraz trójgraniasta. Pierwszy szereg nadgarstka łączy się bezpośrednio z kością promieniową, a z kością łokciową łączy się poprzez chrząstkę trójkątną. W stawie tym znajdują się więzadła: więzadło poboczne promieniowe nadgarstka, więzadło poboczne łokciowe nadgarstka, – te więzadła występują po obydwu bocznych częściach nadgarstka, odpowiadają za hamowanie ruchów odwodzenia i przywodzenia ręki; więzadło promieniowo-nadgarstkowe dłoniowe, więzadło łukowate dłoniowe nadgarstka, więzadło łokciowo-nadgarstkowe dłoniowe, – te więzadła odpowiadają za ograniczenie zgięcia grzbietowego; więzadło promieniowo-nadgarstkowe grzbietowe, więzadło łukowate grzbietowe nadgarstka, – te więzadła ograniczają ruchy zgięcia dłoniowego. Staw śródnadgarstkowy Zwany również stawem dalszym ręki. Utworzony jest przez bliższy oraz dalszy szereg kości nadgarstka. Szczelina stawowa ma kształt litery S. W tym stawie zachodzi ruch zginania oraz prostowania międzynadgarstkowe Występują pomiędzy sąsiadującymi ze sobą kośćmi w pierwszym oraz drugim rzędzie nadgarstka. Kości są połączone poprzez torebki stawowe oraz więzadła. Więzadła są bardzo krótkie i płaskie. Zachodzące w tych stawach ruchy są dość mocno nadgarstkowo-śródręczne Występują poprzez połączenie kości drugiego rzędu nadgarstka z bliższymi końcami kości śródręcza. Stawy mają bardzo ograniczoną ruchomość, za wyjątkiem stawu kciuka. Lokalizacje złamań nadgarstka Złamania kości nadgarstka obejmują uraz każdej z ośmiu kości nadgarstka oraz obwodowych końców kości łokciowej lub promieniowej. Najczęściej dochodzi do złamania obwodowego końca kości promieniowej, które powszechnie jest określane jako złamanie kości łódeczkowatej Złamanie kości łódeczkowatej jest najczęściej występującym złamaniem kości nadgarstka. Powstaje w wyniku upadku na wyprostowaną rękę. Złamania kości łódeczkowatej są często niezauważane we wczesnym zdjęciu RTG. Złamanie może być widoczne dopiero po 7–14 dniach. Wyróżnia się cztery podstawowe typy złamań kości łódeczkowatej, w zależności od miejsca urazu: złamanie awulsyjne – będące wynikiem pociągania przez więzadło poboczne promieniowe, złamanie guzka (części dystalnej), złamanie trzonu (części środkowej), złamanie części bliższej. Złamania kości trójgraniastej Zaraz po złamaniach kości łódeczkowatej to najczęściej występujące złamania. Częstotliwość uszkodzeń tej kości jest wynikiem jej położenia. Złamania kości trójgraniastej można podzielić na: złamania awulsyjne, złamania trzonu kości. Złamania kości księżycowatej W dużej mierze są to złamania kompresyjne, które powstają na skutek zgniatania poprzez kość promieniową i główkowatą. Dzieje się tak w wyniku upadku na zgiętą dogrzbietowo i odłokciowo kości haczykowatej Do złamań kości haczykowatej dochodzi głównie w wyniku urazów bezpośrednich. Jest to wynik lokalizacji kości od strony łokciowej nadgarstka. Przy złamaniach kości haczykowatej może również dojść do uszkodzenia nerwu kości grochowatej Do złamań kości grochowatej ze względu na jej lokalizację dochodzi w wyniku upadku na dłoń bądź poprzez uderzenie. Złamania kości czworobocznej większej Do złamań kości czworobocznej większej dochodzi najrzadziej. Są one wynikiem urazów dalszej nasady kości promieniowej W zależności od sposobu upadku na rękę rozróżnia się dwa rodzaje złamań: złamanie Collesa – obejmuje nasadę dalszej kości promieniowej w odległości ok. 2,5 cm od stawu nadgarstka. Dochodzi do niego w wyniku upadku z równoczesnym podparciem się zgiętą grzbietowo dłonią o podłoże. Wskutek złamania nasady kości promieniowej część obwodowa kończyny przemieszcza się ku grzbietowi nadgarstka, złamanie Smitha – dochodzi do niego w wyniku upadku na grzbiet dłoni. Na skutek uszkodzenia część obwodowa przemieszcza się dłoniowo. Przyczyny Do przeciążeń nadgarstka oraz kontuzji dochodzi w wyniku przekroczenia fizjologicznego zakresu ruchomości. Najpowszechniejszą przyczyną złamania nadgarstka jest upadek na rękę w momencie wyciągnięcia jej przy próbie obrony przed zderzeniem z podłożem. Może mieć to miejsce podczas spaceru czy w trakcie uprawiania sportu. Złamanie nadgarstka może również nastąpić w wyniku: uderzenia o twardą powierzchnię, przygniecenia dłoni ciężkim przedmiotem, wypadku komunikacyjnego, osłabienia kości w wyniku osteoporozy. Stopień oraz rodzaj uszkodzenia są zależne od wielu czynników, takich jak wiek, stan kostny danego człowieka, jak również rodzaj uprawianego sportu czy aktywności. Objawy Główne objawy złamania nadgarstka są takie same jak przy złamaniu innych elementów kostnych. Należą do nich: ból nadgarstka oraz obrzęk okolicy złamania, krwiak i zasinienie, pogrubienie i deformacja kształtu nadgarstka, ograniczenie ruchomości nadgarstka i ręki, wystąpienie patologicznej ruchomości kości w miejscu złamania. Diagnostyka Badanie podmiotowe: wywiad z pacjentem. Badanie przedmiotowe: oglądanie, palpacja. Badania dodatkowe: badanie RTG – należy pamiętać, iż w przypadku złamań kości nadgarstka, np. kości łódeczkowatej, złamanie może nie być od razu widoczne w obrazie RTG. Należy wykonać powtórne badanie RTG po upływie jednego–dwóch tygodni od urazu. Wówczas zdjęcie RTG powinno już ukazać szczelinę złamania, która po tym czasie staje się lepiej widoczna, badanie USG – w badaniu USG okostna jest dobrze widoczna. Objawem, który może wskazywać na ewentualne złamanie, jest jej przerwanie, a także obecność krwiaka podokostnowego, tomografia komputerowa – jest obecnie najlepszym badaniem, które pozwala na uwidocznienie anatomii kostnej. Możliwe powikłania po złamaniu nadgarstka Do głównych powikłań zalicza się: zespół cieśni nadgarstka, niestabilność nadgarstka, zespół Sudecka, przykurcze mięśni, zmiany zwyrodnieniowe. Postępowanie fizjoterapeutyczne po złamaniu nadgarstka – leczenie zachowawcze Postępowanie fizjoterapeutyczne jest zależne od charakteru złamania. Przy złamaniu stabilnym, bez przemieszczenia, wykonuje się leczenie zachowawcze. Leczenie zachowawcze polega w pierwszym etapie na unieruchomieniu ręki. Czas unieruchomienia dobierany jest indywidualnie dla każdego pacjenta. Poszczególne złamania nadgarstka są leczone zachowawczo w odmienny sposób. Rehabilitację można zacząć już w pierwszych dobach po złamaniu podczas unieruchomienia ręki. W tym czasie zaleca się wykonywanie: magnetoterapii – w celu przyspieszenia procesów regeneracji tkanki kostnej, kinezyterapii – jest ważna podczas unieruchomienia; można wdrożyć już ćwiczenia synergistyczne oraz ćwiczenia izometryczne. Zapobiegają one zanikom mięśniowym. Po zdję... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się « Powrót Kość łódeczkowata jest jedną z ośmiu kości, z których zbudowany jest nadgarstek. Oprócz niej występują kości: księżycowata, trójgraniasta, grochowata, czworoboczna większa i mniejsza oraz haczykowata. Kość łódeczkowata jest kością, która, z wyżej wymienionej grupy, jest najczęściej narażona na złamanie. Połączona jest ona w szeregu bliższym, po stronie promieniowej i jest największą kością szeregu bliższego. Jak większość kości nadgarstka jest nieregularnie sześcienna i ma sześć powierzchni. Wraz z kością promieniową i księżycowatą tworzy staw promieniowo-nadgarstkowy. Głównym mechanizmem tego typu urazu jest upadek na wyprostowana rękę przy przeproście nadgarstka. Złamanie kości łódeczkowatej występuje najczęściej w sportach gdzie często i nie kiedy z dużym impetem dochodzi do upadku na wyprostowane ręce, tj. piłka nożna, koszykówka, narciarstwo szybkie, hokej, łyżwiarstwo, zapasy, itp. Objawy i symptomy kontuzji Ból w nadgarstku, najczęściej po stronie grzbietowej, czasami po stronie dłoniowej, Obrzęk nadgarstka i ograniczona ruchomość, Duża tkliwość w tabakierce anatomicznej (pomiędzy ścięgnami mięśni prostownika kciuka długiego i prostownika kciuka krótkiego) i w stawie łokciowato-czworobocznym. Leczenie i rehabilitacja kontuzji DIAGNOZA: Tylko zdjęcie rentgenowskie lub rezonans magnetyczny może dać nam pełen obraz, co do stopnia złamania kości łódeczkowatej. Bezpośrednio po urazie możemy również wykonać badanie tkliwości w tabakierce anatomicznej i stawie łokciowato-czworobocznym, co utwierdzić nas może w przekonaniu, że jest konieczny rentgen lub rezonans magnetyczny. Mimo, że aż w 1/3 przypadków zdjęcie rentgenowskie bezpośrednio po stwierdzeniu urazu może nie wskazać nam żadnych zmian, to konieczne jest precyzyjna ocena zdjęcia oraz odpowiednie jego wykonanie, najlepiej w projekcji AP (projekcja boczna oraz skośna po zaciśnięciu ręki w pięść). W przypadku słabo widocznych złamań kości łódeczkowatej wykorzystuje się rezonans magnetyczny, który nie tylko pomaga nam w zlokalizowani słabo widocznego złamania, ale również oceni żywotność odłamków kostnych, gdy złamania dotyczy 1/3 bliższej kości łódeczkowatej. LECZENIE: Tylko w przypadkach stabilnych złamań kości łódeczkowatej gdzie nie dochodzi do przemieszczeń kątowych i bez towarzyszącej niestabilności nadgarstka, stosowane jest leczeni zachowawcze. Stosuje się je również u osób, które nie zajmują się sportem profesjonalnie i w mniejszym stopniu narażone na upadki powodujące tego typu uraz. W tego typu przypadkach nadgarstek unieruchamia się w opatrunku gipsowym na 12 – 16 tygodni. W dużej większości przypadków zrost odłamów trwa około 12 tygodni. W przypadku osób uprawiających dyscypliny, w których dochodzi do częstych upadków na wyprostowaną rękę, nawet złamanie bez przemieszczeń często kończy się zabiegiem operacyjnym. W przypadku lekkiego urazu, po przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego zakłada się opatrunek gipsowy na około 2 tygodnie, po czym zawodnik może powrócić do uprawiania swojej dyscypliny, jednakże z przymusem noszenia opatrunku unieruchamiającego (stabilizatora), aż do momentu potwierdzenia zrostu na zdjęciu rentgenowskim. W przypadku znacznie poważniejszego złamania i braku zrostu po wcześniejszym unieruchomieniem nadgarstka, konieczny jest zabieg operacyjny i wewnętrzne zespolenie, czasem z unaczynionym przeszczepem kostnym. Po tak poważnym złamaniu jakość zrostu najlepiej obrazuje tomografia komputerowa. Powrót do uprawianiu sportu po tego typu urazie w każdym przypadku jest inny i zależy od szybkości zespolenia się zrostu, jakości złożenia złamanej kości oraz jakości zrostu. REHABILITACJA: W przypadku długiego ograniczenia ruchomości nadgarstka przez opatrunek gipsowy, zaleca się po jego zdjęciu wykonywanie ćwiczeń wzmacniających mięśnie przedramienia (ćwiczenia przedramion) oraz ćwiczenia rozciągające stawów nadgarstka, które prze tak długi okres były unieruchomione. Nie ma skutecznej metody zapobiegania tego typu kontuzji. Jedyne, co można polecieć to w przypadku, gdy mieliśmy już wcześnie do czynienia z tego typu urazem, to stosować w trakcie uprawiania dyscyplin, które są podatne na upadki na wyprostowane ręce, usztywniaczy (stabilizatorów), które z jakimś stopniu zabezpieczą nasze nadgarstki. Kość łódeczkowatą łamie się podczas silnego uderzenia lub upadku i niewłaściwego podparcia. Dlatego kość łódeczkowata najczęściej łamie się w okolicy nadgarstka. Niezmiernie rzadko przytrafia się to dzieciom. Najczęściej kość łódeczkowatą łamią sobie osoby w wieku 10-70 lat. Osoby w wieku ok. 30 lat są w tym zbiorze zdecydowanie największą grupą. Złamania te nie występują praktycznie w ogóle u dzieci oraz osób starszych. W grupie ryzyka są przede wszystkim mężczyźni: pracujący fizycznie, jeżdżący na motocyklach oraz aktywnie uprawiający sport. Kość łódeczkowata jest zdecydowanie największą kością szeregu bliższego nadgarstka. Tuż obok niej znajduje się: kość promieniowa, księżycowata i trójgraniasta. Jej ułożenie sprawia, że jej rola w kinematyce nadgarstka jest bardzo duża. Przenosi większość sił z ręki na przedramię, ale uczestniczy też w prostowaniu i zgięciu ręki, praktycznie w każdej płaszczyźnie. Przyczyny złamania kości łódeczkowatej Do złamania może dojść zarówno przez mechanizmy rozciągające jak i kompresyjne. Uraz pośredni, przytrafiający się podczas gwałtownego zgięcia grzbietowego, polega na pociąganiu silnych elementów więzadłowych przylegających do kości. Następstwem tego jest złamanie awulsyjne, czyli spowodowane przez oderwanie części kości przez więzadła lub ścięgna, które wręcz wyrywają je z poprzedniego miejsca. Czym innym jest uraz bezpośredni, który jest następstwem upadku na dłoń zgiętą w nadgarstku pod kątem 95-100 stopni. W przypadku zgięcia poniżej 90 stopni złamie się kość przedramienia. Poza tym zakresem dochodzi najczęściej do złamania kości łódeczkowatej, a jego miejsce determinuje kąt zgięcia. Objawy złamania kości łódeczkowatej Jak przy większości złamań, najpierw pojawia się ból, który jest szczególnie silny podczas ruchu. W tym wypadku największy jest podczas próby chwytania. Charakterystyczny jest też ucisk w okolicy kciuka, w miejscu nazywanym „tabakierką anatomiczną”. To przestrzeń, którą można zaobserwować podczas wychylenia dłoni w przeciwnym kierunku do kciuka, który jednocześnie mocno prostujemy. Przy złamaniu kości łódeczkowatej w tym miejscu może też powstać krwiak i obrzęk. Objawów – nawet jeśli nie są przesadnie dokuczliwe – nie można jednak bagatelizować. Jeśli nie podejmiemy szybkiego leczenia, mogą pojawić się powikłania. Jednym z największych są zaburzenia ukrwienia w obrębie dłoni i ręki, co może wpłynąć na znacznie dłuższy okres leczenia. Leczenie złamania kości łódeczkowatej Najbardziej istotna jest szybka diagnoza, która ma kluczowy wpływ na to, jak szybko podjęte zostanie leczenie oraz jak skuteczne będzie. W jej postawieniu pomoże badanie przedmiotowe oraz zdjęcie rentgenowskie, które rozwieje wszelkie wątpliwości wobec stopnia i miejsca złamania kości łódeczkowatej. Ręka będzie w gipsie przez okres 6-7 tygodni, ale w tym czasie nie wolno dopuścić do zaniku mięśni, więc rehabilitację podejmuje się jeszcze przed zdjęciem opatrunku. W zachowaniu sprawności ręki pomogą ćwiczenia izometryczne oraz ipsilateralne. Dzięki nim wytwarza się napięcie mięśnia poprzez ruch w innej części ciała. Sam zrost kości przyspieszy pole magnetyczne niskiej częstotliwości. Czasami rekomenduje się też wstawienie tak zwanej śruby Herberta. W większości przypadków złamania kości są oczywiste. Miejsce złamania jest bolesne, obrzęknięte i zdeformowane. Zdarza się jednak, ze nie ma ewidentnych objawów złamania. Tak często dzieje się przy złamaniach kości łódeczkowatej, która jest położona w nadgarstku po stronie kciuka i ma kształt orzecha ziemnego. Kość łódeczkowata jest promieniowo, położoną kością pierwszego szeregu nadgarstka i najczęściej ze wszystkich ośmiu kości nadgarstka ulega złamaniu. Nierozpoznane złamanie tej kości może prowadzić do wytworzenia stawu rzekomego, a w konsekwencji do poważnej dysfunkcji nadgarstka. Wiele osób ze złamaniem tej kości lekceważy uraz, ponieważ nadgarstek po urazie jest tylko nieznacznie bolesny i obrzęknięty. Niestety, słabe i nierówno rozłożone ukrwienie kości łódeczkowatej, przy nieodpowiednim leczeniu, powoduje często zaburzenia w gojeniu. Złamania kości łódeczkowatej stanowią około 60% wszystkich złamań nadgarstka. Szczególnie często występują u mężczyzn w wieku 20-40 lat. Dzieci i starsi dorośli są mniej narażeni. Złamanie następuje przy upadku na zgięty grzbietowo i odchylony do boku nadgarstek. Nie trudno wyobrazić sobie taki upadek w sporcie. Piłkarze, narciarze czy biegacze to tylko niektórzy zawodnicy narażeni na złamanie kości łódeczkowatej. O miejscu złamania decyduje kąt zgięcia nadgarstka w czasie upadku. Jeśli zgięcie jest większe niż 90 stopni to łamie się kość łódeczkowata. Jeśli jednak kąt jest mniejszy od 90 to wtedy złamaniu najczęściej ulegają kości przedramienia. Objawy złamania kości łódeczkowatej Głównym objawem złamania kości łódeczkowatej jest ból. Nasila się on w czasie ruchu nadgarstkiem, w czasie chwytania oraz gdy uciśniemy w miejscu „tabakierki anatomicznej”, czyli trójkątnej przestrzeni, ograniczonej ścięgnami biegnącymi do kciuka. Miejsce to jest łatwo zlokalizować, kiedy odchylamy dłoń do boku i mocno prostujemy kciuk. Dodatkowo w tym miejscu może pojawić się obrzęk i krwiak. Leczenie złamania kości łódeczkowatej Wiele osób ze złamaniem kości łódeczkowatej lekceważy uraz ponieważ nadgarstek jest bolesny, ale nie ma widocznej deformacji. Nawet jeśli pacjent zgłosi się do lekarza, zdjęcia RTG mogą nie uwidocznić nieprzemieszczonego złamania. Ważne aby w przypadku podejrzenia złamania zawsze unieruchomić nadgarstek i wykonać kontrolne RTG po 7 i 14 dniach od urazu. Najlepiej wykonać badanie tomografii komputerowej, która oprócz obecności złamania uwidoczni stopień przemieszczenia, a więc pozwoli na kwalifikację złamania do leczenia unieruchomieniem lub operacyjnego. Sposób leczenia uzależniony jest od miejsca złamania, obecności przemieszczenia oraz uszkodzeń towarzyszących. Większość nieprzemieszczonych złamań kości łódeczkowatej leczy się unieruchomieniem sztywnym przez około sześć tygodni. Rehabilitacja po wygojeniu złamania i zdjęciu unieruchomienia pozwala na odzyskanie pełnej sprawności nadgarstka. Każde nawet nieznacznie przemieszczone złamanie oraz złamanie 1/3 bliższej (przemieszczone lub nie) jest wskazaniem do leczenia operacyjnego. Złotym standardem jest stabilizacja kaniulowaną śrubą kompresyjną (śruba Herberta) wprowadzoną po drucie prowadzącym od strony odłamu dalszego z małego cięcia nad stawem łódeczkowato-czworobocznym. Zabieg wykonuje się pod kontrolą monitora RTG. Złamanie 1/3 bliższej stabilizuje się tą samą metodą, ale śruba wprowadzana jest od strony odłamu dalszego z cięcia po stronie grzbietowej nadgarstka. Przemieszczone złamania lub złamania zastarzałe (stawy rzekome) mogą wymagać wykonania dodatkowego cięcia po stronie dłoniowej nadgarstka tak aby uwidocznić szczelinę złamania i wypełnić ją przeszczepem kostnym. Złamania kości łódeczkowatej nie należy do łatwo gojących się złamań, winne temu jest złe ukrwienie kości. Opóźnienie diagnozy i leczenia zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń zrostu i późniejszych ciężkich powikłań.

rehabilitacja po złamaniu kości łódeczkowatej